Aangetrokken door haar grillen
Reisde hij terug naar die plek
En zie, daar zijn de blauwe stormen
Die ingewikkelde mozaïeken vormen
In rust genietend van het kabbelen
Waar geen einde aan lijkt te komen
Een storm zwelt zachtjes aan
Tijd om in haar op te gaan
In hypnose door de zee
Ging hij immer met haar mee
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten