Vertrokken vlinders

Waar ooit de vlinders zaten
Bevindt zich nu een lege plek

Vertrokken met de noorderzon
Op zoek naar nieuw verlangen

Toen jij vertrok uit deze tuin
Verdween het zomerse gevoel

Waar ooit de vlinders zaten
Waar jij ooit was

Vuurvliegje

Zwevend op de stille wind
Een zwak lichtspoor achtervolgt

Scherpe bochten naar link en rechts
Hij wil het zelf aanschouwen

Het is net
alsof hij
zijn eigen lichtspoor
Wil zien vervagen
Tijdens zijn vlucht

Kristallen traan

Niks is kostbaarder
Dan jouw eigen edelsteen
Je kristallen traan

Magisch afscheid

Ik zocht naar de plek
Van lang vergeten dromen
Reisde de wereld rond
Om tot deze plek te komen

Veslonden heb ik ze
Als kind en escapisme
De verhalen van wezens
Uit magische mythes

Nu rest er niks meer
En vertrok op mijn reis
Zocht naar de graal
Van mijn eigen verhaal

Vlak voor het duister
Mij in het einde omsloot
Zag ik heel even
Een eenhoorn, symbool van het eeuwige leven

De verjaardag van ijsbeer Knut

Een taart van ijsjes
Smeltend in de Duitse zon
Was het maar kouder

Verzonnen wereld

Ik zeilde naar het einde van de tijd
Ving vissen uit een opgedroogde zee
Dwaalde door bossen zonder bomen
Om tot nieuwe ideeën te komen

Ik rende toen mijn voeten bleven staan
Verdwaalde in een lege kamer
Zag de wereld zonder ogen
Voelde me door mezelf bedrogen

In een wereld zonder maan of zon
Een wereld die ik zelf verzon

Transsiberië-expres

Kijkend door het beslagen raam
Beelden flitsen door je hoofd
Landschap en dorp passeren snel
De kou achter een glazen kloof

Een reis door de tijd
van west naar oost
Een klop op de deur
Een broodje, zoals beloofd

Senryu: Stille omarming

Verloren soldaat
Dwalend in het niemandsland
Door aarde omarmd

Chanel no. vlinder

Verliefde vlinder
Besprenkelt zich met parfum
Van de vlinderplant

De blauwe storm

De blauwe storm
Met witte schuimkoppen
Kent geen genade

Hij beukt tegen de aarde aan
Alles verzwelgend
In vergetelheid

Restjes vindt men later terug
Die wijzen op
Een wederzijds treffen

Oorverdovend maar sereen
Genadeloos
De blauwe storm

De opwindvogel

Vreemd gekras klinkt uit de hoogte
Tussen bladeren bruin en groen
Maakt hij steeds weer dat geluid
Een geluid van nu en toen

Sinds de wereld is ontstaan
Heeft hij deze grote taak
Om het weer in gang te zetten
Daarom krast hij ook zo vaak

De opwindvogel
Windt de veren van de wereld op

Pianospel

Zijn hand daalt traag
Neer op het zwart en wit
Zachtjes wiegt hij met zijn hoofd

De schelle toon
Van een hard aangeslagen toets
Schalt door het Victoriaanse huis

Een terts
Verandert de harmonieuze muziek
Tot een ongemakkelijke compositie

Een zacht gekraak
Van de houten trap
Doorbreekt de melodie

Vol bewondering kijkt ze toe
Naar zijn uiting van gevoel
Weerklinkend door de vele kamers

Een magnifieke apotheose
Wijst op een naderende breuk
Tussen man en snaarinstrument

Klanken sterven langzaam weg
Het is alsof
Ze nooit hebben geklonken

De teloorgang van de gargouille

Bewakers van de kathedralen
Overzien het vlakke land
Turend naar de horizon
Spuwen water naar de vijand

Zij bewaken oude stenen
Tegen verval en vergetelheid
Dromen soms over het verleden
Herinneren zich hun klassieke aanwezigheid

Bewakers van de kathedralen
Vallen langzaam uit elkaar

Kleine onderzoeker

Vol bewondering onderzocht jij de tuin
Van vrouwenmantel tot cichorei
In jouw ogen een klein wonder
Geluidloos trekken de wolken voorbij

Serene stilte daalt op ons neer
Alles houdt zijn adem in
Kijkend met zijn grote ogen
Volgt hij nu een kleine spin

Van een afstand laat ik jou
Één worden met de natuur
Ik zie de mooiste bloem die zich ontvouwd
In jouw ogen een heilig vuur

De droom van de archeoloog

Gewapend met tandenborstels
Trok hij naar de woestijn
Voor het laatst ontdekte graf

Spittend in de droge grond
Stuitte hij op schedel en edelsteen
Zich afvragend wat de context was

De lagen van het grondprofiel
In een mooie stratigrafie
Met duidelijke chronologie

Het deed hem allemaal niet zo veel
‘Een biertje en dan lekker slapen
Morgen wordt er weer verder gegraven’

Het contrast

Je voeten
In brandend zand
Zoekend naar verkoeling

Je voeten
In de koude zee
Omhuld door een wazige sluier

Je voeten
Visueel verdwenen
Kunnen daar niet eeuwig staan

Het contrast
Van verkoeling zoeken
Maar toch weer naar het brandend zand moeten gaan