Het donkere water dat mijn voeten kust

Het donkere water dat mijn voeten kust
En de geheimen meetrekt naar
Een oneindige diepte
Waar ze verzwolgen en
Vergeten worden

Alle sporen gewist
Door de niets ontziende
Handen van waternimfen
Die gillen als sirenes zo hoog
Je dieper meesleuren met hun zang

Langzaam zweef ik richting
Deze blauwe hemel
Waar mijn woorden
Slechts uit luchtbellen bestaan

Verloren partituur

Maanden verstreken
Doch verwonden ze nog steeds
De scherven van weleer

Bloed dat vloeit
Met een dunner wordende
Structuur van het vergeten

Een gekrompen hart
Droogt langzaam uit in de
Verzengende kilte van het niets

En ik......struin
Loop, vecht, ren, struikel
Over mijn misvormde gedachten

In mijn oren hoofd
Een onvolmaakte symfonie
Waarvan de partituur mythisch is

Een requiem wordt gespeeld
Door de engel van het lot