Verloren partituur

Maanden verstreken
Doch verwonden ze nog steeds
De scherven van weleer

Bloed dat vloeit
Met een dunner wordende
Structuur van het vergeten

Een gekrompen hart
Droogt langzaam uit in de
Verzengende kilte van het niets

En ik......struin
Loop, vecht, ren, struikel
Over mijn misvormde gedachten

In mijn oren hoofd
Een onvolmaakte symfonie
Waarvan de partituur mythisch is

Een requiem wordt gespeeld
Door de engel van het lot

De kat die de morgen afwacht

Vertrouwd gekwetter
Groet de vroege ochtendzon
Het sluipen vangt aan

Vertrokken vlinders #2

De vlinders verdwenen
Maar de geuren bleven hangen
In een vacuüm van
Het verleden

Geuren zoet en wrang
Die onweerstaanbaar
Worden opgenomen door
De vroegste dauw

Tussen de struiken
Vervaag je in de grijze lucht
En spreid je vleugels
Ver van mij vandaan

De vlinders verdwenen
Samen met jou
En lieten mij achter
In een schimmig verleden

Vergeten verleden

Waar de schrille
Schreeuwen wegsterven
In het land van de
Rijzende zon
Dringen herinneringen
Geleidelijk binnen
In de zwarte kamers
Van het vergeten verleden

Waar ijzeren punten
Gedragen door de kempeitai
Geen weerstand
Ondervonden drongen
Ze binnen in het zachte
Omhulsel van wat
In een recent verleden
Ooit een leven was

Waar experimenten
Werden uitgevoerd
Boven nietsvermoedende
Boerendorpen en babylijkjes
Van verkrachtte vrouwen
Zich stapelden
Op de trappen van Nanking
Tot kunstmatige bergen

Waar het verleden
In het heden
Nog altijd niet bestaat

Schildering

Blauwer
Dan de lucht kan zijn
Schilderde hij zijn hemel

Verdwaalde bladeren
Keerden niet weder maar
Gingen voor anker op het doek

Geschilderde tranen
Vielen sporadisch uit
Het zich verspreidende wolkenveld

Het lege
Vulde zich met emotie
Vloeiend uit een versleten penseel

Een engel
Zag tot zijn genoegen
Hoe hij zijn inspiratie weer hervond

Ik droomde dat het anders was

Ik droomde dat het anders was
Geen ijle stemmen van weleer
Hun gezang klonk nimmer meer
Alleen het ruisen van het gras

Vertrokken naar het oosten
Bleef ik hier eenzaam staan
En floot wat in mijn eentje
Besloot niet verder meer te gaan

Eenzaam, kil en onbewogen
Wist ik niet meer wat te doen
Iedereen was weggevlogen
Naar het nieuwe fris en groen

Rennend en spelend met zijn allen
Het land dat nog niet was vervallen
Springend in een grote plas
Ik droomde dat het anders was

Waar de hemel aarde werd

Dode vogel in het hoge gras
Waar eens zijn koninkrijk vol wormen was
Schone kunstvlieger van weleer
Spreidt zijn vleugels nimmer meer

Zijn laatste vlucht
Een enkele reis

Waar de hemel aarde werd

Chaostheorie

Een plons
Een drup
Een cirkel in de vijver

Verstoorde rust
Trilt nog lang na
En verdwijnt dan in de diepte van het niets

Wenende engelen
Storten hun smart
Uit over dit serene tafereel

De drup
De plons
Chaos zonder blijvende gevolgen

Doch het water
Is nooit meer als voorheen

Opgroeien

Boeken werden vol geschreven
Met mythes, fabels en verhalen
Waar men voor eeuwig kon verdwalen

Zoekend naar een eeuwig leven
Een graal, een hoorn des overvloeds
Menig maal bitter, vaak iets zoets

Een proef moet worden vervuld
Vechtend tegen hordes draken
Die de schat weer zullen bewaken

Trekkend langs beenderen
Van honderden gevallen helden
Die hun fantasie niet konden bedwelmen

Het wellustig openen
Van de magische gouden bloem
Brengend rijkdom, faam en roem

De tocht die ieder ondergaat
Naar het einde van de tijd
Je eigen volwassenwordingstrijd

Vervuiling

Groene dieptes
Beschermen ons
Voor wat beneden
Op ons wacht

Een paar vinnen
Kaken groter
Dan wat van vissen
Wordt verwacht

Slijmerig kruipend
Over weggegooide troep
En vervuilde tonnen
Uit illegale fabrieken

Fluitend langs
De waterkant
Beseft men niet
Wat zich beneden vormt

Een leger mutaties
Wacht op het moment
Om de aarde

Te hervormen

Democratie? of toch maar niet...

Waarom is toch de vraag

Is vrijheid niet overal de norm

Maar volgt men een despoot

Die over waanzin droomt

Grote woorden en idealen

Spreken tot je hart

Democratie vaak de eenzaamheid

Dat mensen zo verwart

Rode banieren

En grote revoluties

Tegenover de saaiheid

Van een grijze democratie

Het is makkelijker te volgen

Dan zelf te bestaan

De zee

Aangetrokken door haar grillen
Reisde hij terug naar die plek
En zie, daar zijn de blauwe stormen
Die ingewikkelde mozaïeken vormen

In rust genietend van het kabbelen
Waar geen einde aan lijkt te komen
Een storm zwelt zachtjes aan
Tijd om in haar op te gaan

In hypnose door de zee
Ging hij immer met haar mee

Mieren op oorlogspad

Haar handschrift
Was hard en kil
Frustratie sprak
Uit elke letter

De liefste woorden
Waren zelfs vervuld
Van een wijzende vinger
Op alle onrecht van de maatschappij

Woorden teder en schoon
Vervuld van paasie
Bereikten vol overgave
Het diepste van mijn ziel

Ik las haar brief
Vol zwarte vlekjes
Het deed mij denken
Aan mieren vertrokken op oorlogspad

Bedden en graven

Stenen bedden
Markeren de plek
Waar lang geleden
Mensen geprepareerd werden voor vertrek

Graven van aarde
Voorzien van stenen exterieur
Omsloten hun lichaam
Ontworpen door oudheidkundig ingenieur

Groene heuvels
Geven ons een indicatie
Over de plek van onheil
Van een vervlogen generatie

Stenen reuzen
Staan voor altijd stil
De buitenkant
Die niet ontbinden wil

Wakker worden

Droomde jij ook
Over die velden vol leven
Het gewapper van kleuren
Door de zachte kus
Van de ruisende wind

Liep jij al zwierend
Onder de grote reuzen
In de koele schaduw
Van het dichte groen
Met een glinstering van licht

Bleef je drijven
Op het bed gevormd
Door eb en vloed
Waar tedere schuimkoppen
Je lichaam zachtjes streelden

Werd jij wakker
Net als ik
En wilde je weer dromen
Omdat je daar
Vrolijk wakker werd?

Verwelkende schoonheid

Ach schone bloem
Ontvouw je nog eenmaal
Opdat wij
Voor de allerlaatste keer
Jouw kleurschakering
Mogen aanbidden

Sluit het licht
Voor eeuwig op
In je groenende blaadjes
Voordat het duister
Zijn intrede doet

Dag schone bloem
Genoten hebben wij
Van je schoonheid
Die nu verwelkt
Maar in onze ziel
Eeuwig zal groeien

Verloren ziel

Alleen geleden
In verdronken maanden
Immense leegte
Zonder baken

Een terminus post quem voor mijn geest
Die niet begreep
Waarom de sluier van stilte
Mij moest omhullen

Geen fluistering
Die mij doet hunkeren
Naar de terugkeer
Van weleer

Verdwalen voor weken
In mijn verleden
Waar ik zal rusten
En smachten naar jouw verloren ziel

Ode aan de kersenbloesem

De kou verdween
En jij ontbloeide
Zachte kleuren van
De kersenbloesem

Felle schakeringen
Van geknoopte obi
Verzonken ben jij
In de kimono van lente

Ik zie je staan
Met parasol als schoon attribuut
Die je gelaat
In schaduwen verbergt

De kou verdwijnt
In de stralen van de eerste zon
Doch zorgt jouw aanblik
Voor de eerste likkende vlammen

In mijn hart

Requiem

Roerloos
Drijvend door
Het gladde oppervlak

Serene stilte
Wordt verstoord
Door een plonzende kikker

Niemand
Zingt een requiem
Voor zijn langste reis

Het einde
Van de vijver
Komt snel naderbij
Voor de pas gestorven eend

Zonder ballade

Hij vloog niet meer
Richting de zon
Of geurende bloesem

Zat ineengedoken
Zijn vleugel slap hangend
Langs zijn tere lijf

Verkleumd door regen
en schrale wind
Verdween hij in vergetelheid

Geen ballade
Voor de pas verwonde
Vlinder

Ga...

Verdwijn in de leegte
Waar niemand jou zal vinden
Verberg je niet in
De krochten van mijn geest
Maar vertrek,
Vertrek uit mijn gedachten
Overmand door kristallen tranen
Die mijn vrijbrief kunnen betalen

Dans van scherpe messen

Scherpe messen
Trekken lange groeven
In het net herstelde ijs

Zij dansen om elkander
Tot een besluit
Van weggeworpen Lutz

Harmonisch zwevend zorgt zij voor
Wervelingen in de lucht
De landing zo ver weg

Opnieuw wordt gezocht naar
Innige omhelzing
In de dodenspiraal

Stilte en stilstand
Terwijl haar gezicht
Teder tegen zijn borst drukt

Groteske apotheose
Van de afgesloten dans
Met scherpe messen

Koektrommel

Nog altijd
Weerspiegelt jouw gezicht
In het glanzende bruin
Van mijn blikken koektrommel

Je reflectie
Reizend vanuit een ver verleden
Om mij jou niet te doen vergeten
Met een quasidroeve blik

Eenzame traan
Valt traag op het harde oppervlak
Die jouw blik doet verzachten
En mij stilletjes vergeeft

Starend naar
Een blikken koektrommel
Zie ik niks dan bloemetjespatroon
Het verleden is voorbij

Zijde

Ach, oude rups
Spin je draden
Tot een sprankelend
Zijden kledingstuk

Jij, vermoeide spin
Weef je web
Van dunne draden
Schitterend in het ochtendlicht

Afgescheiden substantie
Stolt in de open lucht
Wij vinden er voor ons

De mooiste doeleinden in terug

Angst voor het verleden

Zijn handen voor zijn oren
Lippen vormen
Een geluidloze schreeuw
Hij heeft zichzelf verloren
In de leemtes van de tijd

Struinend door zijn Labyrint
van gevoelens
Ontmoet hij vage klanken
Van weggestopte emoties
In een vorig leven

Geen toekomst ziet hij
Maar schaduwen uit
Een ver verleden
Die hem pijnigen
Als een foltering zo hard

De gang terug naar het heden
Is voor altijd afgesloten
Vriendschap sluiten moet hij
Nu voor eens en altijd
Met zijn angsten uit het verleden

Gebroken vogel

Slepend door het zand
Treurig zandkorrels tellend
Gebroken vogel

Schaduw

Mijn schaduw volgt niet meer
Vlucht voor mijn aanwezigheid

Wil niet langer gebonden zijn
Aan de grillen van het lot

Dwaalt eenzaam door de tijd
Naarstig op zoek naar een glimp van zichzelf

Mijn schaduw
Werd een dolende

Acties tegen China

Acties tegen China
Worden ondernomen
Onder verantwoording van
Hordes spoken en fantomen

Sporters zouden niet moeten gaan
Hun baan moeten deserteren
In Nederland blijven staan
Om ons kapitalisme te vereren

Zelfs een liedje werd bedacht
Een protest van een klein land
Tegen economische supermacht
Met onze oude idealen

Morgen schrijf ik een gedicht
Over schrijvers met ambitie
Die niet voor het communisme zijn gezwicht
Tegen hen teken ik mijn petitie

Go

Witte en zwartje steentjes
Vormen de meest
Ingewikkelde patronen
Op een bord van zuiver hout

Traditioneel Oosters spel
Ontstaan zo lang geleden
Toen wij alleen
Met bikkels konden gooien

Waar spelers kyu en dan
Atari plaatsen in het linkerveld
Op zoek naar een manier
Om tot een overwinning te komen

Twee kleuren zwart en wit
Liggend op een simpel bord
Raken verwikkeld in een strijd

Op leven en dood

Onze wereld

Terwijl in Seoul

Het hellevuur ontbrandde

En ons beroofde

Van prachtige cultuur,

Vond men in China

Een kleine dinosaurus

Gevleugeld wezen

Zo groot als een mus.

Verdwenen historie

En nieuw oud leven

Hand in hand te wachten

Om hun intrede te doenIn onze wereld

Haarlok

Hoewel de zon
Mij langzaam wakker kust
Bevinden mijn ankers
Zich in het land van mijn dromen

Ik blijf zweven
Tussen nacht en dag
Verlang naar alles
Wat daar op mij wacht

Waar bloemen geel,
Rood, paars of groen
Zich richten naar haar
Om hun energie op te doen

In mijn palm
Een gouden lok
Stevig vasthoudend
Voor als ik straks wakker word

Hoewel de zon
Mij langzaam wakker kust
Verdwijn ik opnieuw
In het holst van de nacht

Het meisje

Jouw arm eenzaam
Leunend op geen schouder
Maar op het koude hout
Van een verweerd bankje

Het verhaal achter jou
Zullen we nooit weten
Jij bent gewoon
Een meisje zo alleen

Vertrokken vlinders

Waar ooit de vlinders zaten
Bevindt zich nu een lege plek

Vertrokken met de noorderzon
Op zoek naar nieuw verlangen

Toen jij vertrok uit deze tuin
Verdween het zomerse gevoel

Waar ooit de vlinders zaten
Waar jij ooit was

Vuurvliegje

Zwevend op de stille wind
Een zwak lichtspoor achtervolgt

Scherpe bochten naar link en rechts
Hij wil het zelf aanschouwen

Het is net
alsof hij
zijn eigen lichtspoor
Wil zien vervagen
Tijdens zijn vlucht

Kristallen traan

Niks is kostbaarder
Dan jouw eigen edelsteen
Je kristallen traan

Magisch afscheid

Ik zocht naar de plek
Van lang vergeten dromen
Reisde de wereld rond
Om tot deze plek te komen

Veslonden heb ik ze
Als kind en escapisme
De verhalen van wezens
Uit magische mythes

Nu rest er niks meer
En vertrok op mijn reis
Zocht naar de graal
Van mijn eigen verhaal

Vlak voor het duister
Mij in het einde omsloot
Zag ik heel even
Een eenhoorn, symbool van het eeuwige leven

De verjaardag van ijsbeer Knut

Een taart van ijsjes
Smeltend in de Duitse zon
Was het maar kouder

Verzonnen wereld

Ik zeilde naar het einde van de tijd
Ving vissen uit een opgedroogde zee
Dwaalde door bossen zonder bomen
Om tot nieuwe ideeën te komen

Ik rende toen mijn voeten bleven staan
Verdwaalde in een lege kamer
Zag de wereld zonder ogen
Voelde me door mezelf bedrogen

In een wereld zonder maan of zon
Een wereld die ik zelf verzon

Transsiberië-expres

Kijkend door het beslagen raam
Beelden flitsen door je hoofd
Landschap en dorp passeren snel
De kou achter een glazen kloof

Een reis door de tijd
van west naar oost
Een klop op de deur
Een broodje, zoals beloofd

Senryu: Stille omarming

Verloren soldaat
Dwalend in het niemandsland
Door aarde omarmd

Chanel no. vlinder

Verliefde vlinder
Besprenkelt zich met parfum
Van de vlinderplant

De blauwe storm

De blauwe storm
Met witte schuimkoppen
Kent geen genade

Hij beukt tegen de aarde aan
Alles verzwelgend
In vergetelheid

Restjes vindt men later terug
Die wijzen op
Een wederzijds treffen

Oorverdovend maar sereen
Genadeloos
De blauwe storm

De opwindvogel

Vreemd gekras klinkt uit de hoogte
Tussen bladeren bruin en groen
Maakt hij steeds weer dat geluid
Een geluid van nu en toen

Sinds de wereld is ontstaan
Heeft hij deze grote taak
Om het weer in gang te zetten
Daarom krast hij ook zo vaak

De opwindvogel
Windt de veren van de wereld op

Pianospel

Zijn hand daalt traag
Neer op het zwart en wit
Zachtjes wiegt hij met zijn hoofd

De schelle toon
Van een hard aangeslagen toets
Schalt door het Victoriaanse huis

Een terts
Verandert de harmonieuze muziek
Tot een ongemakkelijke compositie

Een zacht gekraak
Van de houten trap
Doorbreekt de melodie

Vol bewondering kijkt ze toe
Naar zijn uiting van gevoel
Weerklinkend door de vele kamers

Een magnifieke apotheose
Wijst op een naderende breuk
Tussen man en snaarinstrument

Klanken sterven langzaam weg
Het is alsof
Ze nooit hebben geklonken

De teloorgang van de gargouille

Bewakers van de kathedralen
Overzien het vlakke land
Turend naar de horizon
Spuwen water naar de vijand

Zij bewaken oude stenen
Tegen verval en vergetelheid
Dromen soms over het verleden
Herinneren zich hun klassieke aanwezigheid

Bewakers van de kathedralen
Vallen langzaam uit elkaar

Kleine onderzoeker

Vol bewondering onderzocht jij de tuin
Van vrouwenmantel tot cichorei
In jouw ogen een klein wonder
Geluidloos trekken de wolken voorbij

Serene stilte daalt op ons neer
Alles houdt zijn adem in
Kijkend met zijn grote ogen
Volgt hij nu een kleine spin

Van een afstand laat ik jou
Één worden met de natuur
Ik zie de mooiste bloem die zich ontvouwd
In jouw ogen een heilig vuur

De droom van de archeoloog

Gewapend met tandenborstels
Trok hij naar de woestijn
Voor het laatst ontdekte graf

Spittend in de droge grond
Stuitte hij op schedel en edelsteen
Zich afvragend wat de context was

De lagen van het grondprofiel
In een mooie stratigrafie
Met duidelijke chronologie

Het deed hem allemaal niet zo veel
‘Een biertje en dan lekker slapen
Morgen wordt er weer verder gegraven’

Het contrast

Je voeten
In brandend zand
Zoekend naar verkoeling

Je voeten
In de koude zee
Omhuld door een wazige sluier

Je voeten
Visueel verdwenen
Kunnen daar niet eeuwig staan

Het contrast
Van verkoeling zoeken
Maar toch weer naar het brandend zand moeten gaan