De zee

Aangetrokken door haar grillen
Reisde hij terug naar die plek
En zie, daar zijn de blauwe stormen
Die ingewikkelde mozaïeken vormen

In rust genietend van het kabbelen
Waar geen einde aan lijkt te komen
Een storm zwelt zachtjes aan
Tijd om in haar op te gaan

In hypnose door de zee
Ging hij immer met haar mee

Mieren op oorlogspad

Haar handschrift
Was hard en kil
Frustratie sprak
Uit elke letter

De liefste woorden
Waren zelfs vervuld
Van een wijzende vinger
Op alle onrecht van de maatschappij

Woorden teder en schoon
Vervuld van paasie
Bereikten vol overgave
Het diepste van mijn ziel

Ik las haar brief
Vol zwarte vlekjes
Het deed mij denken
Aan mieren vertrokken op oorlogspad

Bedden en graven

Stenen bedden
Markeren de plek
Waar lang geleden
Mensen geprepareerd werden voor vertrek

Graven van aarde
Voorzien van stenen exterieur
Omsloten hun lichaam
Ontworpen door oudheidkundig ingenieur

Groene heuvels
Geven ons een indicatie
Over de plek van onheil
Van een vervlogen generatie

Stenen reuzen
Staan voor altijd stil
De buitenkant
Die niet ontbinden wil

Wakker worden

Droomde jij ook
Over die velden vol leven
Het gewapper van kleuren
Door de zachte kus
Van de ruisende wind

Liep jij al zwierend
Onder de grote reuzen
In de koele schaduw
Van het dichte groen
Met een glinstering van licht

Bleef je drijven
Op het bed gevormd
Door eb en vloed
Waar tedere schuimkoppen
Je lichaam zachtjes streelden

Werd jij wakker
Net als ik
En wilde je weer dromen
Omdat je daar
Vrolijk wakker werd?

Verwelkende schoonheid

Ach schone bloem
Ontvouw je nog eenmaal
Opdat wij
Voor de allerlaatste keer
Jouw kleurschakering
Mogen aanbidden

Sluit het licht
Voor eeuwig op
In je groenende blaadjes
Voordat het duister
Zijn intrede doet

Dag schone bloem
Genoten hebben wij
Van je schoonheid
Die nu verwelkt
Maar in onze ziel
Eeuwig zal groeien

Verloren ziel

Alleen geleden
In verdronken maanden
Immense leegte
Zonder baken

Een terminus post quem voor mijn geest
Die niet begreep
Waarom de sluier van stilte
Mij moest omhullen

Geen fluistering
Die mij doet hunkeren
Naar de terugkeer
Van weleer

Verdwalen voor weken
In mijn verleden
Waar ik zal rusten
En smachten naar jouw verloren ziel

Ode aan de kersenbloesem

De kou verdween
En jij ontbloeide
Zachte kleuren van
De kersenbloesem

Felle schakeringen
Van geknoopte obi
Verzonken ben jij
In de kimono van lente

Ik zie je staan
Met parasol als schoon attribuut
Die je gelaat
In schaduwen verbergt

De kou verdwijnt
In de stralen van de eerste zon
Doch zorgt jouw aanblik
Voor de eerste likkende vlammen

In mijn hart

Requiem

Roerloos
Drijvend door
Het gladde oppervlak

Serene stilte
Wordt verstoord
Door een plonzende kikker

Niemand
Zingt een requiem
Voor zijn langste reis

Het einde
Van de vijver
Komt snel naderbij
Voor de pas gestorven eend