Het donkere water dat mijn voeten kust
En de geheimen meetrekt naar
Een oneindige diepte
Waar ze verzwolgen en
Vergeten worden
Alle sporen gewist
Door de niets ontziende
Handen van waternimfen
Die gillen als sirenes zo hoog
Je dieper meesleuren met hun zang
Langzaam zweef ik richting
Deze blauwe hemel
Waar mijn woorden
Slechts uit luchtbellen bestaan
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten